de 365 treden

Gisteren avond hebben we met elkaar gegeten, er waren nog twee mensen onderweg, deze kwamen om 23.50 uur aan. Na het eten ben ik snel naar bed gegaan, ik was gaar!
Rond 6 uur werd ik wakker na een heerlijke nacht. Wel raar dat tijd verschil, in Nepal is het +3.45 uur verschil, voor jullie is het midden in de nacht nu. Na een warme douche ben ik de tuin in gegaan, heerlijk rustig, de bloesem valt uit de boom alsof het sneeuwt. Er is hier een vrouw die de gehele dag aan het bloesem vegen is, ze veegt langzaam stapeltjes, kijkt om zich heen, glimlacht en veegt .
We hadden met de groep afgesproken bij de put voor de excursie op de patio om 9 uur maar je kon ontbijten wanneer je wilde, dus ik zat heerlijk alleen in het restaurant. De mensen zijn zo vriendelijk hier, ze vliegen voor je en je krijgt constant een Namasta groet. Het is zo natuurlijk dat ik deze begroeting nu ook al steeds doe als of ik niets anders gewend ben, je hoeft er niet eens over na te denken.
Om 9 uur was iedereen aanwezig ook de twee laatste mensen , dus de groep was compleet. Holly stelde ons voor aan de gids voor vandaag en de gids die ons de gehele week zou begeleiden. Daarna gingen we lopend naar de " apen tempel" die eigenlijk de Swayambhunath tempel heet. Het was een kwartiertje lopen naar het complex en dan kon je , om de tempel te bereiken, 365 treden oplopen, iedere trede voor een dag in het jaar.
De straten hier in Kathmandu zijn bijna niet te beschrijven, ik heb het al over het verkeer gehad, maar de straten waar 
je doorheen moet lopen is een grote opgraving, stenen, zand, gaten , je kan dus niet om je heen kijken als je aan het lopen bent, dan weet je zeker dat je gaat vallen en dat gebeurde met een vrouw van onze groep. Na 10 minuten lopen struikelt ze en valt voluit. knieën kapot  en een pijnlijke schouder en arm. Nadat ze overeind geholpen is  geeft ze aan dat het weer beter gaat en gaan we weer verder. Na nog wat steegjes door gelopen te  hebben komen we aan op een plein. Daar begint de klim naar de tempel, boven op de berg. We zien op het plein  gebedsmolens staan waar we heen lopen en waar de gids ons verteld hoe deze gebruikt worden . Met je rechterhand draai je met de klok mee, de vrouw die net gevallen was begon ook met deze beweging en terwijl ze haar arm op tilde kreeg ze enorme pijn en viel bijna flauw. De gids was er direct  bij en samen met Holly en haar vriendin zijn ze naar het ziekenhuis gegaan om te kijken of ze , door de eerdere val, geen breuk had. Later bleek haar arm uit de kom te zijn, deze is weer terug gezet en ze kwam aan het eind van de middag weer bij ons in het Hotel met een mitella. Nadat de twee vriendinnen naar het ziekenhuis gingen, liepen wij naar de eerste tree, ieder liep op zijn eigen tempo naar boven. Op de trap waren veel verkopers met vlaggetjes en allerlei tierelantijn zaken die ze je wel wilde verkopen. Als je zei het niet nodig te hebben, lieten ze je direct weer met rust. 365 Treden klinken wel heftig maar ik moet zeggen dat het eigenlijk vanzelf  ging. Voordat ik het wist was ik boven op het plein bij de tempel. Enorm toeristisch, veel winkeltjes en veel toeristen, maar dat maakte allemaal niets uit. Het was zo speciaal om daar te zijn en rond te lopen. Er hing een hele mooie sfeer, terwijl er ook erg veel nog hersteld moet worden na de aardbeving van 2015. Ik heb daar een uur rondgelopen , gebedsmolens rond gedraaid, bij de verschillende Boeddha beelden gekeken en mensen gekeken. Hoog boven ons vlogen verschillende adelaars, het uitzicht was geweldig.
Daarna moesten we weer verzamelen om met elkaar terug naar het Hotel te gaan, daarna zouden we direct naar old Kathmandu wandelen naar de wijk Thamel, daar konden we geld wisselen en de laatste aankopen doen. Er waren wel honderden winkeltjes en hartstikke druk, hoewel onze gids vertelde dat het nu rustig was! Ik merk dat het druk is maar dat ik er geen last van heb, het is ook helemaal niet bedreigend. De jongere zijn al behoorlijk verwesterd, maar de wat oudere groep lopen nog in de traditionele kleding rond, je ziet veel doorleefde gezichten , krachtig en sterk. Als je naar ze kijkt krijg je direct een glimlach terug en je voelt dat er respect is . Ze benaderen je met een openheid zonder afstand en je maakt eigenlijk direct contact. Dit valt me vandaag erg op, mooi om te ervaren en heel speciaal.
In het verkeer is heel veel drukte en , voor mij, chaos, en tegelijkertijd is er in het contact met de mensen heel veel rust en geduld. 
Nadat onze gids ons de weg had gewezen gingen we met elkaar in een traditioneel restaurantje lunchen. Het was groot en ingericht met lage tafels en kussens op de grond, geen stoel te bekennen. Voordat we naar binnen gingen moesten we eerst onze schoenen uitdoen, daarna kon je plaats nemen op de kussens. Ik heb geen moeite met het zitten op de grond in kleermakerszit,  maar de meeste van deze groep wel, het was zeer lachwekkend om te zien hoe iedereen zich onder de tafeltjes wurmde en niet wisten waar ze hun benen moesten laten. Zodra ze dachten goed te zitten, moesten ze na 5 minuten weer verzitten want de rug of de been spieren protesteerde, en na de lunch weer overeind komen, ik kon mijn lachen niet bedwingen. De meeste ondersteunde elkaar en kregen een kleur van de inspanningen! Geweldig , een filmpje waard. 
Na de lunch mocht iedereen zijn eigen weg gaan, we kregen te horen hoe we terug naar het Hotel konden lopen en daarna nam de gids van vandaag afscheid. De meeste mensen van onze groep ging Thamel in en de winkeltjes bekijken. Ik had daar eigenlijk helemaal geen behoefte aan en liep samen met Rian, een vrouw uit de groep, langzaam terug naar het Hotel. Grappig eigenlijk, er zijn hier alleen maar winkels waar ik in Nederland naar op zoek ben en dan uren in kan struinen, maar nu heb ik daar helemaal geen behoefte aan. Ik heb geen zin om dingen te kopen of winkels in te gaan voor de lol. 
Ik merk ook dat ik " vergeet" om foto's te maken. Ik kijk om me heen en zie heel veel . Maar dan heb ik geen zin om het op foto te zetten, om me heen doen veel mensen uit de groep dit wel , ik deed dat ook altijd , maar nu moet ik er echt aan denken om een foto te maken.
Terug in het Hotel heb ik rustig in de tuin gezeten, na de gezamenlijke maaltijd kwam Holly het programma voor de volgende dag doornemen, we vertrekken morgen om 8 uur richting het klooster. Er is daar geen internet, dus even kijken of ik kan sturen, anders een paar daten later.