Rustdag in Pokhara

9 oktober 2017 - Pokhara, Nepal

Gisteravond kwam de groep om half 8 in het Hotel aan, ze hadden twee dagen erg lang in de bus gezeten en waren helemaal gaar. Ze hadden een mooi moment gehad in Lumbini, er was daar een tuin met allerlei tempels, maar de eerste dag hadden ze 12 uur in de bus gezeten in een file waardoor er ontzettend veel stof was geweest en op de terugweg was het 10 uur geweest, ze vonden het allemaal teveel voor de tijd die ze in de tuin gezeten hadden, als ze daar twee dagen hadden gehad zou het al anders geweest zijn. Het was te intens deze twee dagen. Wat was ik ontzettend blij dat ik niet meegegaan ben en dat ik de keus thuis hiervoor al gemaakt had. 
Vanmorgen stond in het programma om de zonsopgang te zien, daarvoor moest men om 5 uur vertrekken en daarvoor een stuk in de bus rijden om naar dat punt gebracht te worden, van de gehele groep waren het er twee die dit wilde, de andere wilde vandaag helemaal niets doen en er een rustdag van maken. Het is de laatste dag in Pokhara, morgen beginnen we met de tracking dus iedereen wil gewoon even niets doen.
Ik ben ook niet naar de zonsopgang wezen kijken, die had ik al in het Klooster meegemaakt en toen was ik alleen!
Vandaag doet iedereen zijn eigen ding, de twee die de zonsopgang wilde meemaken hebben niets gezien aangezien het zeer bewolkt was. Bij het ontbijt werden alle plannen op tafel gelegd, een paar gingen er met de taxi zover mogelijk naar  boven om de stupa te bezoeken, een ander groepje ging dit ook doen, maar dan met het bootje zoals ik gisteren gedaan hebt en dan de berg op lopend, een paar mensen bleven in het dorpje om uit te rusten .
Ik wil graag naar Tashi Pakdel, bij Hyangja, dat is ook een Tibetaans vluchtelingen kamp waar nu ongeveer 1000 Tibetanen wonen. Ik wil hier weer met de taxi heengaan, Rian gaf aan dat ze wel mee wilde, prima, dan gaan we met zijn tweetjes. Na het ontbijt hebben we onze spullen gepakt en beneden bij de receptie gevraagd waar precies het kamp lag, hij wees het aan en vertelde gelijk dat alleen een heenreis met de taxi 600 roepie is, wil je dat hij wacht dan is het 1000 roepie, dan weten we in ieder geval wat de normale prijs is. We lopen naar de winkelstraat en zien dat de klankschaal winkel open is, we gaan naar binnen en hij herkende mij nog. Hij stelde voor om voor de groep een klankschaal sessie te geven, ik ga dit eens even uitzoeken, maar nu eerst een taxi zoeken. Rian en ik liepen naar een wachtende taxi en vroegen of hij ons weg kon brengen naar Hemja Tibetan kamp, nou dat kon hij wel maar dan kost het 1300 roepie, dat dacht ik dus niet. Ik legde hem uit welk bedrag het Hotel had aangegeven. We wilde slecht heen , hij hoefde niet te wachten, dus dat we slechts 600 zouden betalen ! Hij keek bedenkelijk en begon in het Nepalees tegen andere mannen te praten. 900 Vroeg hij, nee, 600! Hij knikte en deed de deur open, we konden instappen. Na een rit van 30 minuten, zette hij ons af bij een soort,  klein pleintje, hier is het zei hij, maar er komen hier geen taxi's dus hij wilde wel wachten,"  hoelang blijven jullie , 1 uur 2 uur ? ". Ja dat wisten we nog niet, we geven het aan zelf wel uit te zoeken en dat hij niet hoefde te wachten, na de betaling rijd hij weg. Terwijl we uit de taxi stappen, komen er gelijk een paar ouden mannen enthousiast naar ons toe gelopen terwijl ze  Namaste roepen en gelijk daar achteraan vragen waar we vandaan komen. We lopen langs een rij kraampjes waar verschillende Tibetaanse vrouwen zitten , zodra ze ons zien gaan ze staan en roepen naar ons, " hello , come to look " we zijn de enigste Europeanen op dit moment , dus we krijgen alle aandacht en allemaal willen ze iets verkopen, als we langzaam doorlopen houden ze hun sieraden en dergelijke omhoog en zeggen dat het handwerk is en erg bijzonder ! Rian geeft aan dat we eerst even willen rondlopen en daarna komen kijken, :
 " beloofd ? " vragen ze , ja we komen echt terug. Het kan niet anders want hier moeten we weer terug naar buiten. We lopen verder en overal zitten vrouwen en mannen buiten op de grond , het ziet er erg armoedig uit en geeft toch wel de indruk van een kamp, hoewel er wel stenen huisjes zijn , maar deze lijken meer op de schuurtjes zoals wij dat in Nederland benoemen, veel scheuren in de muren, golfplaten etc. Dan zien we een tempel achter een open poort liggen , we gaan door de poort heen en komen op een pleintje terecht, hier staat een school en een afgesloten Tempel. Verschillende Monniken lopen daar rond waaronder ook een vrouwelijke monnik. Het is allemaal wat " smoezelig" , we lopen wat rond en er komt een man aan die vraagt of we soms in de tempel willen kijken, nou dat willen we wel. Hij doet de deur open , het licht aan en gaat weer weg nadat hij verteld heeft dat we linksom in het gebouw mogen rondlopen. Het ruikt hier muf maar het is erg rijk aan attributen. Op de wanden is het hele levensverhaal geschilderd vanaf de geboorte van Boeddha tot zijn dood . Het plafond is beschilderd met allemaal bijzondere  symbolen, voorin staan foto's van de Dalai Lama en andere hoge Lama's daarom heen flikkert er een ketting van lichtjes in de kleuren rood en blauw, net zoals je op de kermis ziet! Als we weer naar buiten lopen komt er een Monnik van rond de 40 naar ons toe die ons aankijkt. Rian stelt een vraag, maar hij geeft geen antwoord, hij kijkt alleen maar, na een tijdje knikt hij maar  zegt nog niets
Rian en ik kijken elkaar aan en vragen ons af of hij verstandelijk wel helemaal in orde is, op de vraag hoelang hij hier woont beantwoord hij dat dit 10 jaar is. Nu begint hij op wat vragen te antwoorden, maar allemaal erg traag, ik weet het niet , maar ik ben in ieder geval wel blij dat ik nu niet alleen hier rondloop. Er hangt in dit klooster maar ook in het kamp niet de rust en ontspanning die we wel in het andere klooster hebben ervaren. Langzaam lopen we verder en zien een hal waar vloerkleden worden geknoopt en gemaakt. Dit kamp is hierom bekend . We lopen naar binnen en zien stapels met kleden op de grond liggen, ze zien er mooi afgewerkt uit en voelen zacht aan. Ze zijn gemaakt van Tibetaans schapenwol. Er liggen kleden in allerlei maten! Rian ziet een kleed die ze erg mooi vind en vraagt wat hier de prijs van is, hier kan je betalen met Euros en na even omrekenen besluit ze dit mee te nemen. Een vrouw komt binnen en begint hem netjes en klein op te vouwen en in te pakken zodat ze hem in haar bagage kan meenemen. Als we weer weg gaan wijzen ze ons de weg waarna we weer uitkomen bij de kraampjes van het begin, zodra de vrouwen ons zien , springen ze overeind en beginnen hun waar aan te prijzen en te vragen of we wel bij hun kraam willen komen kijken. Rian wil kleine dingen kopen voor haar vriendinnen en bekijkt alle snuisterijen. Als je bij een kraam staat te kijken roepen de andere vrouwen of je ook wel bij wil komen. Rian is flink aan het onderhandelen en ik kijk ook wat er allemaal ligt. Het zou allemaal handwerk zijn, ik weet het niet, maar ik doe gewoon mee. Dan zie ik een tand liggen, ik pak deze op en de vrouw zegt dat het  een Yak tand is, hebben die tanden dan ? Dat weet ik eigenlijk niet, maar het is gewoon wel een mooie.ik zie nog een andere liggen die wit is met kartels, dus ik vraag waar dan die van is. Ze kijkt me een beetje weifelend aan en zegt dat die niet van een yak is , maar misschien van een vis,  terwijl ze dit zegt kijkt ze mij vragend aan om dit te bevestigen, ik begin te lachen en zij lacht mee. Maar zegt ze wat ik nu in mijn hand heb is echt van een Yak, och, wat maakt het uit , het is mooi, dus ik neem deze mee. Rianne heeft ook haar spulletjes gekocht en we willen weer weg gaan . De vrouwen trekken alles uit de kast om te verkopen, ze gaan steeds harder door elkaar schreeuwen en proberen onze aandacht te trekken, het voelt erg opdringerig en we lopen door. Als we voorbij de kramen zijn horen we ze achter ons met elkaar lachen, zo, die hebben even een paar toeristen " bewerkt" met elkaar. Dit is een leuk spel, alleen hou ik er niet van dat ze zo opdringerig zijn, er hangt in het kamp een beetje aparte sfeer, ik weet niet hoe ik het moet omschrijven maar het is niet ontspannen. Op het plein staan ook steeds 3 politie agenten. Als Rian een praatje met ze maakt geven ze terug houdend antwoorden. Als ze vraagt of het hier veilig is, draaien ze hun hoofd weg en negeren ons. We lopen naar de autoweg en gaan kijken of er wel een taxi is,  er is niets dus we besluiten om gewoon onze hand op te houden als we een taxi voorbij zien rijden in de hoop dat deze dan leeg is , na 15 minuten en enkele volle taxi stopt er eentje , die wil ons wel meenemen voor 1600 roepie, nou dat dacht ik niet, maar we staan wel op een punt waar wij niet echt kunnen onderhandelen, als hij weg zou rijden , staan wij daar nog een tijd te wachten denk ik! Na een hoop heen en weer gepraat wil hij ons wel meenemen voor 800, nou daar doen we het dan wel voor.
Terug bij de Lake Side, lopen we nog even de klankschaal winkel binnen, ik spreek met de eigenaar af dat wij vanavond met een groep van 7 personen komen, hij vraagt zijn broer die Nederlands kent om uitleg te gaan geven over de schalen en iedereen krijgt dan een klankschaal sessie. Als er dan schalen verkocht worden, dan krijgen we daar korting op! Leuk, we gaan daar om 8 uur heen ! 
De rest van de middag neem ik wat rust en ga ik lekker op het balkon zitten, 's avonds gaan we met elkaar eerst eten voordat we naar de winkel gaan. Terwijl we daar zitten komt Holly binnen, ze komt weer een paar dagen meelopen, gezellig ! We lopen met elkaar naar de winkel waar de broer ons opwacht en in het Nederlands ons begroet. Hij begint te vertellen en allerlei schalen aan te slaan om ons de klank te laten horen. Dan pakt hij een hele grote schaal waar men in mag gaan staan, de eerste van de groep gaat erin staan en hij slaat hard tegen de zijkant aan, ondertussen gaat hij met een andere schaal langs het lichaam en ook op het lichaam terwijl hij deze steeds aanslaat. Hij verteld erbij wat hij doet en hoe hij dit doet, zodat iedereen dit ook zelf zou kunnen gaan toepassen.
Iedereen komt aan de beurt en men is zeer enthousiast. De meeste kennen de klankschalen wel, maar hebben het nooit zo ervaren, leuk.Bijna iedereen gaat daarna een schaal aanschaffen, hij doet goede zaken. Hij geeft veel korting op de schalen, dus het wordt ook echt aantrekkelijk om er een aan te schaffen, de prijs in Nederland is veel hoger. Ook ik wil een schaal aanschaffen, en vind een Masterschaal met een diep klank die me erg aanspreekt, als ik deze aansla  waan ik me weer in de Tibetaanse tempel in het klooster . Maar hoe krijg ik deze in hemelsnaam mee naar Nederland ? Rian heeft een grote gekocht en loopt tegen hetzelfde dilemma op, dan besluiten we om deze naar Nederland te laten versturen, dit doen ze regelmatig, we laten ze dan in een pakket versturen naar Rian haar adres en dan ga ik mijn schaal wel ophalen bij haar, zo kunnen we de pakket kosten ook delen ! Goed plan.
Na 2,5 uur is iedereen tevreden en gaan we weer richting Hotel. Het is laat dus iedereen gaat richting zijn kamer. Rian, Christel, Annick en ikzelf gaan nog even een drankje halen op een van de  kamers en hebben nog veel plezier met elkaar ! Rond 12 uur moeten we toch gaan slapen, morgen gaan we weer verder en dan zal er waarschijnlijk een aantal dagen weinig tot geen wifi zijn, we wachten maar weer af, maar dit bericht kan ik nu nog versturen ,  
 

Foto’s