Bhaktapur derde trackingdag

Vandaag de laatste tracking dag, we hadden afgesproken om half 7 te ontbijten, waarna we dan rustig zouden vertrekken. Vanuit Dhulikhel naar Panauti wilden we gaan wandelen, ongeveer 7 km. waarna we opgehaald zouden worden met de auto die ons naar Bakhtapur zou brengen. Vorig jaar zijn we vanuit Panauti gaan wandelen naar het klooster, dus we kennen het dorpje al een beetje . Onze gids vroeg of we daar de tempel nog wilde zien, maar beide hadden we dit vorig jaar al gehad en vonden het niet echt nodig om deze tempel nog eens te zien. Dus dat hoefde niet in het programma voor vandaag mee genomen te worden. We hadden allebei een goede nacht gehad, bij het wakker worden was er geen water dus er kon niet gedoucht worden, dan maar gezamenlijk stinken, moet kunnen. We liepen Dhulikhel uit en liepen buiten het dorp langs de rijstvelden die in terras stijl aangelegd waren, door de wind en het bewegen van de aren leek er een mooie groen zee te ontstaan waar je soms in de verte een mensje zag lopen of werken. Na een half uurtje lopen vroeg de gids of we verder wilde lopen naar Panauti of met de bus wilden. We voelden ons beide goed en hadden wel zin om te lopen, dus we gingen verder, het zou nog ongeveer een uurtje zijn. Na een minuut of tien kwamen we bij een weg welke erg druk met verkeer was, auto's, vrachtwagens, scooters het raasde er overheen. Het was wel geasfalteerd, maar er was ook al veel stuk gereden waardoor er gaten met zand en kiezels ontstonden, naast de weg was zand dus het was een mengel van stof en diesel wat in de lucht hing. De zwarte rook kwam uit de uitlaten . We gingen langs deze weg lopen, het kon volgens onze gids niet anders, er was geen track daarheen. We liep bijna een uur langs deze weg, het geluid, de geur de armoede die we toen zagen. Dit is ook Nepal . Als we het over Nepal hebben , kijken we naar de natuur , spreken we over de mooie bergen de mooie steden, maar dit is ook Nepal. Naast de weg staan huizen , wonen mensen , leven kinderen. Rian had haar mondkapje opgedaan en voelde zich steeds zieker worden. Naast ons pad liep een waterstroom die zo verschrikkelijk stonk en zo vies was. De veerkracht van de mensen die ik tot nu toe heb ervaren bij de mensen in Nepal, voelde ik hier helemaal niet. Hier voelde ik moedeloosheid. Na het lopen langs de weg kwamen we in Panauti aan, we waren allebei doodmoe van het lopen in deze omstandigheden en hadden beide last van onze keel. Rian was erg benauwd geworden en had medicatie nodig. Beide vonden we dit een nare wandeldag, onze gids vroeg ons of we naar de tempel wilde, maar beide wilde we gewoon weg daar. Na een minuut of 15 kwam de auto en reden we Panauti uit, maar tot onze verbazing reden we dezelfde weg die wij net gelopen hadden, wat is dat nu weer, we hadden dat nare stuk helemaal niet hoeven te lopen. Dan merk je dat het best lastig is om te communiceren in een andere taal. We hadden aangegeven dat we de tempel in Panauti niet hoefde te zien, maar ergens had hij gedacht dat we deze wel wilde zien waardoor hij ons daar naar toe heeft gebracht. Als wij ja of nee zeggen ondersteunen we dit vaak met een hoofd beweging. Ook in Nepal hebben ze dit, alleen lijkt onze nee hoofd beweging voor hen op een Ja. Dus Rian dacht opeens, : " wij hebben gezegd dat we niet naar de tempel hoeven en daarbij Nee geknikt" wie weet hebben zij dit als een Ja opgevat, waardoor hij ons naar de Tempel begeleidde. Wie weet ! Het was absoluut geen mooie wandeling maar ik realiseerde mij dat dit ook Nepal is en niet alleen maar wat wij als buitenstaander zien en willen zien. Misschien nu wel meer een totaal plaatje, absoluut niet verkeerd, wel om over na te denken. Eenmaal in Bhaktapur kwamen we in het Hotel waar onze koffers al eerder heen gebracht waren. De eigenaar stond op de stoep , toen Rian uit de auto stapte kwam hij enthousiast naar haar toe, hij had nog mooie herinneringen van het vorig jaar dat ze samen het lichtjes feest hadden ervaren. Erg leuk om te zien. We hadden beide een kamer op de derde verdieping naast elkaar. Nu eerst douchen en de stof en vuiligheid afspoelen en even bijkomen. De gidsen namen afscheid, we hadden drie dagen met elkaar opgetrokken en elkaar in deze dagen aardig leren kennen, ook hebben we erg veel gelachen , ze hadden ons goed begeleid dus we namen hartelijk afscheid. Nadat we weer wat opgeknapt waren moesten we gaan uitzoeken wat er morgen mee ging naar Tibet. We nemen niet de hele koffer mee , we hebben een weekend tas die meegaat en de koffer blijft in Nepal. Het is in Tibet veel kouder dus de truien moeten mee. Nu eerst even lunchen en dan gaan we Bhaktapur in. De oude stad waar we vorig jaar geweest zijn. Ik ben daar toen slechts een dag geweest, het was toen zo druk dat ik niet veel mee gekregen heb van deze stad, Rian is daar toen drie dagen geweest dus zij weet alle weggetjes wel te vinden. Het is een oude stad met veel tempels en met oude huizen. Tijdens de aardbeving in 2015 is er erg veel beschadigd en ingestort, vorig jaar zagen we dat er al gestart was met herbouwen, nu , een jaar later was er enorm veel herbouwd en zagen we dat men daar actief mee bezig is. Met handwerk wordt alles in de oude stijl herbouwd, erg mooi om te zien. We keken bij een groepje mannen die met gutsen in het hout de vormen en versiersels aan het maken waren die in de oude kozijnen en panelen zaten , ze tekende deze op het nieuwe hout en gutste deze perfect weer na. Erg mooi en vakkundig. We zijn samen op een stenen rand gaan zitten en hebben heerlijk rond gekeken naar alle mensen die daar langs kwamen. Daarna zijn we terug gegaan naar het Hotel en hebben daar gegeten en een rustige avond gehad .dit was even de laatste dag in Nepal. Morgen gaan we naar Tibet ! Ik kijk er naar uit !