Dag 2 tracking

Vanmorgen waren Christel en ik al rond 4 uur wakker, we hebben amper geslapen. Om 1.15 uur keek ik op de telefoon hoe laat het was , Christel werd hier wakker van en dacht dat ze er al uit moest, dus ze zei "goede morgen" ik moest erg lachen en zei dat ze nog even moest wachten, toen ik zei hoe laat het was, moest zij ook hard lachen. Daarna probeerde we weer te slapen , maar na een uurtje gingen er een aantal honden te keer, ze bleven blaffen. Na een tijdje hoorde we een schreeuw van iemand die ook wakker was geworden, waarna ze stil werden. Om 5 uur besloten we eruit te gaan, het was nog donker en iedereen sliep nog. We waren al snel klaar want we zijn het helemaal zat hier, die smerigheid ! Vandaag zouden we 6 uur gaan lopen en de volgende overnachting plaats zou nog meer basic zijn, jeetje mina, ik vind de dagtochten geweldig maar de nachten vind ik op deze manier verschrikkelijk, maar daar ben ik niet de enigste in. Ook de andere vinden het hier niet fijn, ook de sfeer voelt niet prettig. De afspraak was dat we om 7 uur gaan ontbijten, we eten buiten want we hebben een schitterend uitzicht op de bergen, de Annapurna! Om half 8 gaan we lopen, iedereen heeft zijn broek in zijn sokken gedaan om te voorkomen dat we bloedzuigers in kruipen. Ik wist niet eens dat deze hier zaten, maar gisteren hadden er twee mensen deze op hun benen , brr, dat is eng. Onderweg controleren Elbi en de porters regelmatig onze schoenen en broekspijpen . Vandaag zou een lange dag worden ,6 uur lopen, maar geen zware klimdag. Het tempo lag hoog in het begin maar na een tijdje werd dit wat makkelijker en minder snel. We begonnen met een lange daling over een ruw stenen pad, we liepen langs allerlei rotan, een soort wordt ook gebruikt om schuurtjes en huizen van te maken, deze is zo stevig. We lopen door mooie dorpjes waar de mensen en kinderen vriendelijk Namasta naar ons roepen. Bij een dorpje stond er een hele groep bij elkaar op het plein, we hoorde dat dit een bijeenkomst is van allerlei inwoners van verschillende dorpjes, met elkaar besluiten ze dan over dingen die hen gezamenlijk aangaan, over de rivier loop bijvoorbeeld .We liepen en op een gegeven moment begonnen de Nepalese porters met elkaar te zingen , het klonk erg mooi de Nepalese liedjes met de zware stemmen. Daarna begonnen mensen uit de groep Nederlandse stomme liedjes te zingen, potje met vet en zo, dat hoeft niet van mij ! Het lijkt wel een schoolreisje ! We hielden even pauze bij een grote boom waar een verhoogd plateau omheen stond, daar zat een oudere vrouw. Elbi vertelde dat dit een ontmoeting plek was waar men kon zitten waardoor je ziel gereinigd werd. Hier ging ik even zitten naast de oude vrouw, even later zag ik Elbi haar geld gaf, ik weet niet waarom.
Elbi is een Nepalese gids die erg aardig, vriendelijk en  zeer behulpzaam is, maar zijn Engels is soms erg lastig om te volgen. Hij doet enorm zijn best, maar als ik zelf moe ben kost het me teveel energie om te ontcijferen wat hij nu eigenlijk zegt. Dus nu vroeg ik het maar niet want ik was te moe om het te horen! 
We liepen goed en we waren al veel eerder bij de slaapplaats dan verwacht. Het was vandaag veel minder heet . Vlak voordat we bij het dorp Lipyani
aankwamen , waar we vannacht zouden slapen, hoorde we allerlei kreten die op een protest leken, we zagen in de verte een groep  kinderen met spandoeken die vrolijk klinkende leuzen schreeuwde.
Toen ze langs ons liepen kwam enkele mannen naar ons toe en vertelde dat ze bezig waren om te demonstreren 
voor beter onderwijs voor de kinderen. Ze liepen verder en we hoorde nog lang de vrolijke kinderstemmen. Wij liepen het dorp in wat er erg vriendelijk uitzag. We kwamen bij onze Guest house aan. Zeer basic. Een soort schuur met een kamertje waar 2 bedden instaan, een open bovenkant, een rood lemen kleigrond, toilet hokje buiten en een kraan op het grasveld buiten als wasplaats, zeer basic, maar veel prettiger dan de afgelopen nacht , er hangt een fijne en gemoedelijke sfeer en ik voel me hier veel beter. Na de lunch krijgen we onze kamers aangeboden en zijn we bezig om de spullen neer te zetten. Op dat moment komt de leraar die net bij de demonstratie was naar ons toe. Op de school gingen de kinderen muziek maken en liedjes zingen en we werden uitgenodigd om te komen kijken. Dat vonden we allemaal erg leuk en we liepen met hem mee naar de school . Daar zaten allerlei volwassenen en kinderen, voor de groep die er al zat werden plastic stoeltjes gezet en we werden uitgenodigd om daar te komen zitten. We werden onthaald als eregasten. De kinderen zouden gaan optreden , Nepalese en Chinese liedjes zingen en dansjes. De kinderen hadden een schooluniform aan , een wit bloesje met een blauwe rok en de jongens een blauwe broek. De docenten kon je herkennen omdat ze allemaal gestreepte kleding droegen . De kinderen die kwamen optreden waren erg verlegen , ze moesten naar ons gericht optreden en je zag ze nerveus zoeken waar ze moesten kijken. Ze zagen er erg mooi uit, mooie make up en de klederdracht die paste bij het liedje wat ze zongen. De dansen die ze daarbij uitvoerde waren allemaal erg sierlijk en elegant. Erg leuk en mooi om te zien. Je zag dat ze allemaal erg hun best deden. Wij klapte iedere keer weer heel enthousiast en je zag dat ze dit leuk vonden. Aan het eind van alle optredens werden de kinderen bij de docenten geroepen en kregen ze allemaal een potlood en een pen. Ze waren hier allemaal zo blij mee en trots op, aandoenlijk om dit te zien ! Het  was 
een feestdag vanwege het afscheid van twee chinese stagiaires, zij hadden met de kinderen deze dansen voorbereid. Als afsluiting moesten de twee stagiaires op een stoel zitten en kregen als bedankje van alle kinderen een bloemenkrans aangeboden, voor hen werd een bord neergezet waarop het rode poeder lag waarmee men de stip op het hoofd krijgt. De kinderen mochten langs de twee stagiaires lopen  en ze allemaal een veeg op hun gezicht geven met dit poeder, op het eind zat hun hele gezicht onder. Iedereen had veel plezier. De stagiaires hadden hun handen vol gekregen met losse 
bloemblaadjes, op het eind stonden ze op en gooide deze onder luid gejuich de lucht in. Nadat de kinderen weg waren werden we uitgenodigd in het kantoor waar alle docenten bijelkaar kwamen. Ze stelde zich voor en vertelde over de school en over de kinderen. Ze hadden 100 kinderen in de leeftijd van 6 tot 14 . Veel ouders waren erg arm en alle giften konden ze gebruiken om goed onderwijs te kunnen blijven geven. Met elkaar wilde we daar wel een gift aan geven. We besloten dat ieder voor zich bekijkt wat hij wil geven en kan missen. We zouden hiervoor terug naar het guesthouse gaan en dan terugkomen met een envelopje voor hen. Maar eerst wilde ze nog met ons  een feestje vieren en ze vroegen of we mee wilde doen. We twijfelde want over een paar uurtjes zouden we in het guesthouse gaan eten maar zeiden ze het is slechts een snack. We zeiden dat dit goed was, ondertussen was het buiten gaan regenen, dus we moesten toch even wachten. We kregen allemaal een beker cola, Selda vroeg wat er dan als snack kwam, zei verstond meat en wij verstonden meal. Even later werden er bakjes voor ons neergezet met inderdaad meat ! En dat is de hoofdregel  in Nepal als Europeaan is het niet verstandig om vlees te eten. Oje, Selda had gelijk , we probeerde netjes aan te geven dat we allemaal vegetariër waren !  " allemaal ?" vroeg men verbaasd, ja sorry allemaal ! Geen probleem , nadat we onze cola hadden gedronken, gaven we aan naar hr guesthouse te gaan en dat we dan zo terug zouden komen. Boven had Christel nog een papieren zakje waar iedereen een bedrag in deed,  we gingen deze gelijk weer terug brengen met elkaar! Het was ondertussen aan het gieten en we kregen een paar paraplus mee . De docenten waren erg blij met de envelop en vroegen of we onze namen in een schrift wilde opschrijven.  Daarna vertrokken we na iedereen een hand gegeven te hebben. Bij het guesthouse werd er ondertussen voor ons gekookt door een vrouw in een kamertje op een houtvuur, de gehele ruimte was berookt, je mocht kijken en Christel ging erbij zitten, er was zoveel rook dat je zo laag mogelijk moest blijven in de ruimte zodat je onder de rook zat. Ik was daar al snel weg, mijn ogen prikte, maar Christel genoot en is bij de hele bereiding van het eten in de keuken gebleven. Kletsen met de vrouw en alle stappen van het voorbereiden van de maaltijd mee gekeken. Het eten was ook heerlijk, daarna schreef Christel alles op wat ze gezien had en vroeg om de ingrediënten die gebruikt waren. De grootouders van de familie zaten op de veranda in stoelen , de oude man keek rond en daar kon je ook contact mee maken , de vrouw was heel erg  oud , soms stond ze op en liep langs ons naar het toilet, maar ze zei niets en negeerde ons totaal. Gelijk heeft ze, in haar leven hebben wij geen meerwaarde voor haar.
Even later gingen ze een soort kamertje in waar een groot   matras  op een hoge tafel lag, daar gingen ze beide naast elkaar in zitten dit was hun bed, het was een soort bedstee met de deuren aan de veranda , achter de stoelen waar ze eerder in hadden gezeten, dit was hun slaapplek. Nu waren de deuren wijdopen, zodat ze alsnog alles in de gaten konden houden. Terwijl ik aan de tafel naast Antoine op de veranda zat , voelde ik ineens iets kriebelen in mijn nek, ik voel iets zachts en Antoine kijkt gelijk . Ja hoor, ik heb een bloedzuiger in mijn nek, gatver de gatver , Antoine haalt hem direct weg en ik hou er een tissue tegen. Zodra je ze lostrekt gaat het flink bloeden wat een uur duurt, waarom dit zolang is weet niemand maar het is dus altijd zo. Antoine gaat boven uit zijn kamer een pleister voor me halen, terwijl ik op het bankje zit, komt de oude man naar me toegelopen en kijk naar wat ik doe. Met gebaren taal probeer ik duidelijk te maken wat ik in mijn nek had. Hij knikt en loopt langzaam weer weg , terwijl ik op Antoine wacht komt hij terug met een groot mes in zijn hand en een rolletje plakband, hij wijst naar me nek en maakt een snijbeweging met het mes bij het plakband. Ach gossie hij wil me helpen door er plakband op te plakken ik bedank hem vriendelijk en geef aan dat er een pleister gehaald wordt. Hij knikt,draait zich om en gaat weer in zijn bedstee zitten. Na de maaltijd zijn we nog even met elkaar blijven zitten en hebben ons toen klaargemaakt voor de nacht! 
Ik ben benieuwd hoe we zullen slapen!