Vervolg van 29 september naar Tibet

Vervolg van 29 september Nadat we opgehaald waren zijn we naar het vliegveld gereden. Al snel vonden we de desk van China, het was nog te vroeg om in te checken dus we wachtte in de hal waar we naar alle bedrijvigheden keken. Bij de Desk van China air stond ook een hele groep die Nederlands bleek te zijn. Als ik dat zo bekijk dan ben ik toch wel blij dat onze groep uit 2 personen bestaat, dat is groot genoeg. Na een half uurtje konden we de bagage afgeven en kregen we onze boarded passen.we vroegen om een raam plek, maar deze waren al weg, dat geeft niet, dan gaan we wel over iemand heen hangen om de Mount Everest te zien. We zijn al een beetje bekend met dit vliegveld dus inplaats van de hal waar iedereen wacht, liepen wij de trap op waar een restaurant is en schone toiletten. Blijkbaar weten niet veel mensen dit aangezien we de enigste waren die er zaten, lekker rustig. Rond de tijd dat we konden gaan inchecken liepen we naar beneden en sloten aan in de rij voor de vrouwen. Terwijl we stonden te wachten kwam de vrouw die de Nederlandse groep begeleide naar ons toe en vroeg of wij Maria en Helena uit Nederland waren. Verbaasd beaamde wij dit, zij vertelde dat wij al verschillende keren omgeroepen waren omdat er in onze bagage een powerbank hadden zitten wat niet in het vracht ruim mee mag, alleen als hand bagage, ja dat moet je ook maar weten! In het restaurant hadden wij niets gehoord. Oje, wat gebeurd er nu weer. De vrouw zocht naar degene die ons op geroepen had maar deze zag ze niet, ze raadde ons aan om gewoon maar door te lopen. We liepen door de douane heen naar de gate. Rian maakte zich niet druk, ik zag direct allerlei doem scenario's verschijnen, aankomen zonder bagage of niet eens mee mogen . Terwijl ik dit allemaal zat te bedenken liep een employee langs met een walki talki hij keek naar onze instapkaarten en vroeg of wij Maria en Helena waren. Dit was de man die ons gezocht had, hij slaakte een zucht van opluchting dat hij ons eindelijk gevonden had en vertelde over de bagage. Rian vroeg of we de power banks er uit konden halen , maar de man vertelde dat de bagage al ingeladen werd dus dat dit lastig werd, maar we moesten maar even wachten dan ging hij kijken wat hij kon doen. Even later kwam hij naar ons toe en wenkte ons om mee te lopen. Via deuren die normaal gesloten blijven voor de passagiers, werden we de hal uit geleid naar buiten. We liepen over het vliegveld achter de man aan naar het vliegtuig waar ze bezig waren om de bagage in te laden. Onze twee tassen stonden daarnaast op de grond, ze hadden ze nog apart gehouden en zo konden wij de batterijen eruit halen. Geweldig! Nadat we hen uitvoerig bedankt hadden gaf hij aan dat we het vliegtuig wel in mochten, dus kwamen we als eerste het vliegtuig in en konden rustig onze spullen opbergen. Terwijl de rest van de passagiers in de rij stond zaten wij al prinsheerlijk in het vliegtuig. Rian genoot volop, zij had zich helemaal niet druk gemaakt, ik zat nog even na te zweten. Langzaam kwamen de rest van de passagiers binnen en zochten hun plaatsen. Het waren twee rijen van drie stoelen, wij zaten aan het gangpad. De vrouw die de Nederlandse groep begeleide liep langs ons en wij vertelde haar hoe het verlopen was, terwijl ze weer verder liep gaf ze aan dat de deuren gesloten waren en dat we wel een rij naar achter konden gaan zitten, deze was nog helemaal leeg. Rian en ik wisselde van stoelen en nu zaten we dus wel aan het raam en ook nog aan de goede kant zodat we de Mount Everest goed kunnen gaan zien. Jeetje , alles komt goed ! Na twintig minuten vliegen kwamen we boven deze enorme bergen en waren deze goed te zien, het was magnifiek , er waren veel wolken maar de toppen van deze besneeuwde bergen torende daarboven uit. We keken onze ogen uit en maakte veel foto's. Het landschap veranderde naar bergen waar geen vegetatie op groeide , het was enorm indrukwekkend om zo Tibet binnen te vliegen. Na een vlucht van ander half uur landde we in Lhasa waar we direct de Chinese invloeden zagen . Het zag er allemaal keurig en gedisciplineerd uit, we werden direct begeleid in de rij naar de douane voor de controle. Alle papieren werden gecheckt en nog eens gecheckt , je gezicht werd gescand en je moest van beide handen al je vingerafdrukken laten maken, hiervoor moest je je vingers op een bepaalde manier op een scherm drukken en dit alles werd met een Nederlandse ingesproken bandje begeleid. Niet te geloven. Nadat we de bagage van de band hadden gehaald liepen we door een hal en voordat we de hal weer uit konden lopen werden onze papieren nogmaals gecontroleerd. Ze bestudeerde de visa als derde persoon maar er was toch nog iets niet helemaal in orde, dus moest er weer gebeld worden. Eindelijk mochten we doorlopen. Daar sprak een Tibetaanse vrouw ons aan en vertelde ons dat zij onze gids zou zijn, Tashi heette ze. Op de een of andere manier hebben we steeds aangenomen dat we een mannelijk gids zouden krijgen, we waren verrast maar vonden dit wel erg leuk. Ze verwelkomde ons vriendelijk en het voelde direct goed. Buiten het gebouw scheen de zon en was het goed weer. We liepen naar de auto en tijdens het lopen merkte je dat je dit rustig moest doen, in ons gewone tempo was dit veel te inspannend, heel apart om te ervaren. Ook de zonnestralen voelde scherper , intenser , op de huid. Je zit nu echt hoog. We liepen naar de auto waar de chauffeur op ons wachtte, het was een grote nieuwe luxe auto , deze zouden we deze reis gebruiken. De bagage werd ingeladen en van Tashi kregen we een witte sjaal omgehangen als verwelkoming in Tibet. Toen reden we weg. Het is zo een verschil met Nepal! Zo schoon , geasfalteerde wegen, stoplichten gedisciplineerde chauffeurs, heel apart. Ook onderweg kregen we nog een controle post waar Tashi heen liep met onze paspoorten. Na anderhalf uur kwamen we Lhasa binnen rijden, dit is echt druk. We reden langs de Potala tempel, deze staat op een heuvel maar met allerlei gebouwen en parken daar weer naast. Toeristisch ! Over twee dagen gaan we daarheen , dan zullen we een beter beeld krijgen. We stopte in een drukke winkelstraat waar ons Hotel is. Het is een sjiek Hotel in oude stijl ingericht, erg mooi. Tashi schreef ons in en vertelde ons dat ze morgen weer om 9 uur ons zou komen ophalen. Nu raadde ze ons met klem aan om veel te drinken, zeker drie liter per dag en voor vandaag rustig aan te doen , in het Hotel te blijven en niet in de avond te douchen. Het was nu lekker weer in Lhasa, 20 graden , omdat de zon scheen, maar de ochtenden en de avonden zijn erg koud , dan heb je het over 8 graden. Als je dan in de avond doucht kost het je lichaam te veel om weer warm te worden. Nadat Tashi weg ging , liepen wij naar onze kamers, deze waren erg mooi en netjes verzorgt. Rian was al eerder in China geweest en herkende veel van de sfeer die hier nu merkbaar was. In het Hotel is een grote tuin waar we kunnen eten. We moeten even wennen aan de andere koers, het verschil met Nepal is groot, dus even in de gaten houden. We gingen bijtijds naar onze kamer, het was een intensieve dag geweest. Eenmaal op de kamer hield mijn mobiel er mee op. Wat is dat nu weer, ik kreeg hem met geen mogelijkheid aan de praat, maar kon hem ook niet meer uitzetten! Dit is echt lastig, je bent zo helemaal niet meer te bereiken en ik kan niemand bereiken. Niet bellen, niet appen, geen foto's maken, helemaal niets. De wifi hier is ook erg slecht dus een mail sturen via de IPad voor advies aan het thuisfront lukte ook niet. Gatver dit vind ik dus echt niet fijn. Vragen om morgen even langs een IPhone winkel te rijden of ze kunnen helpen. Ik ben in China, dus ik ga ervan uit dat dit toch wel goed zal komen. Nu slapen .