Je mag niet slapen !

Nadat we in ons Hotel aangekomen zijn gaan we met Narenda het programma doornemen voor de aankomende weken. Het zit prima in elkaar en we kunnen ons daar helemaal in vinden. Het was kwart over 8, om 10.15 uur zal er een gids komen om met ons naar Swayambhunath te gaan, de bekende " apentempel, midden in Kathmandu. Nadat Narenda weer weg was gegaan , besloten Rian en ik om eerst naar de kamers te gaan , we spraken af om elkaar weer te zien om half 10 voor een verlaat ontbijt. Nadat we ons geïnstalleerd hadden liepen we naar beneden. Opeens horen we hard " Didi " roepen. In de hal staat Elbi, dit was een van onze gidsen van vorig jaar die Rian nog herkende , enthousiast liep hij naar ons toe en kregen we een stevige hand van hem. Didi wordt als groet in Nepal gebruikt , het betekent: helder , licht . Elbi was daar om met een andere groep de bergen in te trekken, maar het was erg leuk om hem even te zien. Vlak daarna kwam onze gids binnen, Do Pen , hij zal ons twee dagen gidsen. We wandelde door de stoffige en drukke straten naar de tempel, de hitte overviel ons, langzaam liepen we richting de tempel maar in plaats van de trap met de 365 treden te nemen gingen we via een andere weg langzaam omhoog. Dat was leuk aangezien we deze weg nog nooit gelopen hadden, de trap hadden we vorig jaar wel al gelopen. We merkte dat we intensieve dagen hadden gehad, We hadden de nacht amper geslapen, waren al uren wakker en liepen nu in de hitte een berg omhoog , het werd allemaal steeds trager. Vanwege de jet lag wordt het afgeraden om de aankomstdag te gaan rusten, je kan beter doorgaan. Nou dat deden we dan , maar dat viel heel niet mee. Do Pen was een goed gids met heel veel kennis, maar hij kon ons nu alles wijs maken , we waren te moe om ook maar iets op te nemen van wat hij vertelde. Rian kon nog enigszins alert blijven , maar ik moest al snel afhaken. Ik sjokte er achteraan en was misselijk van vermoeidheid. We besloten terug te gaan naar het Hotel en zouden Do Pen morgen weer zien voor nog een gids dag, maar nu moesten we nog wel wakker blijven wat heel niet mee viel. Rian had gehoord dat soep helpt tegen de vermoeidheid en het wakker blijven, nou dan moeten we dat nu toch echt gaan uitproberen en warempel, we kregen er echt weer energie door. Nadat we gedoucht hadden konden we er weer tegen en hadden weer energie. Het werd al donker, dat gaat heel snel hier en begint ook al vroeg. We wilde toch nog wel naar de oude stad Thamel, vanaf het Hotel is dat goed te lopen binnen een klein half uurtje. We vertrokken met schemer en binnen een kwartier was het donker , aarde donker, van straat verlichting hebben ze hier ook nog nooit gehoord, we moesten echt heel erg goed opletten, bijna geen stoepen en het verkeer met en zonder licht rijd overal dwars doorheen. Maar het was ontzettend leuk . Door de drukte je weg zoeken en dan blijkt dat je helemaal niet hoeft te zoeken. Het zit nog helemaal in het geheugen, je weet precies waar je moet zijn, hoe je moet lopen, helemaal niets waaraan je moet wennen. Het lijkt ook als of we hier alweer tijden zijn, zo vertrouwd , terwijl je vanochtend pas bent aangekomen. Terug hebben we een taxi genomen, dat klinkt heel decadent, maar voor 1.50 euro bracht hij ons naar het Hotel, prima toch, wij blij en hij blij ! Ondertussen was het 21.00 uur geworden , nu mogen we gaan slapen en dat gaan we dus ook zeker doen want her kaarsje is nu echt uit.