Vliegen naar Kathmandu

Vandaag is het zover en vertrek ik voor mijn reis. Een reis waar we een jaar mee bezig zijn geweest . We hadden eerder op Schiphol afgesproken dan nodig was zodat de man van Rian , Ben en Mons elkaar ook konden ontmoeten. Even bekijken met wie hun vrouwen op pad gingen, gelukkig het werd goed gekeurd :) Nadat we in gecheckt zijn slenteren Rian en ik nog even langs alle winkeltjes en restaurantjes. Het is altijd leuk om mensen te bekijken. Toen mochten we het vliegtuig in, dit was een kleintje. Dat zal wel niet maar wij konden amper onze knieën kwijt , de stoelen waren oud en in de rugleuning zat een bult. Niet echt comfortabel, maar deze keer slecht 3.40 uur vliegen naar Istanboel waar we de overstap zouden maken op een vliegtuig naar Kathmandu voor de overige 7 uur. Eenmaal in het vliegtuig bleef deze op de grond staan. Het weer was niet echt goed waardoor er vertraging ontstond, in Istanboel hadden we slechts 1.45 uur om over te stappen dus het was wel de bedoeling om een keertje op te stijgen! Ruim een uur later vertrokken we. Er was erg veel wind dus we kwamen in luchtzakken terecht, jeetje mina, ik weet nu wat dit inhoud. Het lijkt wel een achtbaan, na de tweede luchtzak ging ik zoeken naar de spuugzak. Mijn maag kwam in opstand, stoel naar achteren en ogen dicht. Na 15 minuten kwamen we in rustigere luchtlagen terecht, maar mijn lijf geloofde dit nog niet, niet bewegen Lennie. Eindelijk werd mijn maag rustiger en kon ik mijn stoel weer overeind zetten, gelukt , we hebben niet hoeven te spugen. Op dat moment kwamen ze met het eten langs, de luchtjes die hiervan afkwam was nou niet echt bevordelijk voor mijn maag, deze slaan we maar even over. We hielden de tijd goed in de gaten voor de overstap, toen we in Istanboel landde hadden we nog een uur voordat de volgende vlucht zou vertrekken, de gate zou al open zijn. Rian en ik probeerde om na de landing snel bij de deur te komen van het vliegtuig, maar daar dachten andere ook zo over, dus traag schuifelde we naar de uitgang. Eenmaal door de slurf stonden er bij het eind een paar mensen van de luchthaven de mensen voor Kathmandu op te vangen en sommeerde hen een richting op. We werden met een bus naar een gebouw gereden waar we opgevangen werden door weer andere medewerkers die zenuwachtig aangaven dat we moesten wachten. Ze keken in het rond, spraken Turks met elkaar en keken steeds op een handgeschreven briefje. Zou het vliegtuig al weg zijn ? We moesten met nog een groepje daar wachten. Nadat er nog een bus aankwam met enkele mensen voor Kathmandu liep er een man naar de trap en begon hard te roepen Katmandu, Kathmandu en liep snel de trap op, wij moesten hem volgen. Bovenaan gekomen stuurde hij ons een gang door naar Gate 28 , het eind , we moesten opschieten. Dus met een flinke stap liepen we naar het eind van de gang. En dat valt helemaal niet mee als je naar het toilet moet. Aan het eind stond een rij mensen te wachten om het vliegtuig in te gaan. Nou ja zeg , lopen we daar zo hard voor, staan we hier nog te wachten en natuurlijk geen toilet meer in de buurt. Na onze plaats gezocht te hebben vertrok dit vliegtuig op tijd. Dit was de lange vlucht en er werd gelijk weer begonnen met eten en drinken uit te serveren. Men kon ook sterke drank krijgen en dat kon je aan het eind van de vlucht wel merken. Tijdens de vlucht viel bijna iedereen in slaap , je zag ze in allerlei houdingen om maar zo comfortabel mogelijk hun plekje te vinden, lukte natuurlijk van geen kanten dus je zag mooie taferelen. Rian heeft nog een paar uurtjes kunnen slapen. , ik denk dat ik een kwartiertje weg ben geweest, doordat mijn hoofd naar voren klapte was ik gelijk weer wakker, nou ja maakt niet uit , we zijn gewend geraakt aan slapeloze nachten. Tijdens de vlucht zagen we boven de bergen de zon opkomen, geweldig om dit te zien. We landde op tijd en stapte het vliegtuig uit , en we waren weer thuis. De geur, de warmte , de mensen, geweldig . We werden opgewacht door Narendra, de gids die we ook vorig jaar ontmoet hadden, die voor ons een slinger van Afrikaantjes bij zich had en ons deze omhing als welkom. Namaste ! Daarna bracht hij ons met de auto naar het Hotel. Het verkeer is daar nog steeds een chaos, voor ons in ieder geval, de auto's en scooter rijden dwars door elkaar heen, heerlijk, Rian en ik genoten volop van dit overbekende tafereel. Vlak voor het Hotel bij de brug voelde een klap tegen de achterkant. De chauffeur trapt op de rem en draait de auto, wat haat hij nu doen, we gaan nu de andere kant op. Hij rijd terug en gaat naast een oranje open auto rijden en sommeert hem om te stoppen . Deze man was tegen de auto aangereden , de chauffeur stapt uit en ze praatte op luide toon tegen elkaar over de kras op de auto. Geen idee welke het is want er zitten wel honderd krassen en deuken in . Terwijl ze staan te bekvechten wil de chauffeur van de oranje auto wegrijden. Onze chauffeur gaat voor de auto staan en trekt de sleutel uit het contact zodat hij niet weg kan . Ze staan als twee kemphanen tegen over elkaar en binnen een mum van tijd staan er wel 10 man om hen heen en allemaal schreeuwen en meepraten alsof e het hebben gezien. Rian en ik zitten in de auto alles zo eens te bekijken en genieten volop. Na een tijdje geeft hij de sleutel terug, stapt weer in de auto en rijd weg. Bij het Hotel wil Rian de kras wel eens zien, maar wij Zien niets en de chauffeur loopt lachend weg en wijst naar een heel klein plekje. Heerlijk deze manier van communiceren , alsof ze elkaar aan gaan vliegen en daarna is het weer klaar. Wij gaan ons bekende Hotel weer in, alsof we niet weg geweest zijn, dezelfde vrouw als vorig jaar staat nog steeds bloemblaadjes te vegen, de receptionist zit op dezelfde stoel, de restaurant medewerker draagt nog steeds het zelfde schort. Een welkom alsof we gisteren de deur zijn uitgelopen. Nu even rusten en dan weer op stap in Kathmandu !