Chisapani

Ik heb nog nooit zo een hard bed gehad, ik kon niet eens op mijn zij liggen. Het was een plank met een deken, Frieda heeft er zelfs een blauwe plek van. Ook Christel was vroeg wakker . Ik ben er om 5 uur uitgegaan, het was nog stil en donker. De licht was nu nog helder en er was een heel groot sterrendek te zien. Een mooi moment om mij nu te wassen, niemand die me nu kan zien ! 
Om 7 uur zijn we gaan ontbijten, er hing een dichte mist in het dorp en het was fris. Om kwart voor 8 startte we. Vandaag zou het een steile afdaling worden en daarna een steile klim van treden. Omdat het gisteravond zo hard geregend had, lag er overal modder en slik, je moest opletten dat je niet uitgleed. We liepen achterelkaar en hielden halt in een dorpje , daar werd iedereen voorzien van een pakje koek en gecontroleerd of men minimaal 2 liter water bij zich had. En toen begon de afdaling. Het was een afdaling met allemaal stukken steen van de rotsen, dus je moest goed opletten waar jij je voeten neerzetten. 
Ik gebruikte mijn stok en was eigenlijk wel gespannen, er werd duidelijk aangegeven dat een steile gevaarlijke afdaling zou zijn. Na 30 minuten afdalen, waren we op het eindpunt, nou dat viel honderd procent mee. We bleven staan bij een grote boom, deze boom had twee stammen en was in de kroon vergroeid geraakt waardoor het een eenheid was geworden. Nadat we daar even gerust te hebben begonnen we aan de klim. Dit waren allemaal treden gemaakt van leisteen en rotsblokken, dus heel ongelijk. Elbi vertelde dat we nu 1,5 uur geklommen moest worden, he ! Over hoeveel treden heb je het dan ? Nou zei Elbi, ongeveer 1500 .......  wat ! 
Voordat we aan deze reis begonnen werd er aangegeven dat we op de eerste dag de apentempel zouden beklimmen en dat deze 365 treden had, daar werd heel beladen overgedaan dat dit heftig was, ja hoor, deze trip hadden ze niet benoemd, anders krijgen ze niemand mee.
Nou daar beginnen we dan, langzaam , langzaam , roept Elbi ! Ja ik ga deze echt niet snel doen, zelfs als ik het zou willen zal me dat niet lukken ! Vanwege de regen zijn er veel stenen vochtig en daardoor glad. We lopen met drie dragers en twee gidsen , ze verdelen zich netjes tussen ons in  en als ze zien dat je het zwaar hebt komen ze naast je lopen. Bij sommige opstapjes heb je qua hoogte hulp nodig en dan bieden ze je hun hand aan. De jongen die bij mij loopt helpt mij ook af en toe, iedere keer als hij dat doet
maakt hij een geluid alsof hij een tientonner naar boven sleept, ik moet hier erg om lachen en hij kijkt mij verbaasd aan. Met mijn steenkolen engels en handen en voeten probeer ik hem uit te leggen waarom ik zo moet lachen, maar dat lukt niet, hij spreekt amper engels. Alle dragers lopen met onze bagage en dan razendsnel op teenslippertjes. Dat alleen is al komisch, wij met onze uitrusting en bergschoenen ! Ook komen we regelmatig oudere mannen en vrouwen tegen die met slippertjes en vracht op hun rug snel naar beneden lopen. Op de helft staan we flink uit te puffen en krijgen we een appel, ook ik neem deze, daarna gaan we weer verder met onze treden klim, het is zo inspannend dat ik mijn appel omhoog voel komen, ik wordt er misselijk van! En dan eindelijk hebben we de laatste trede van deze trap gehad, we staan allemaal te hijgen, dit is niet normaal, ik kan geen trap meer zien. Mons we nemen thuis een lift  ! 
Nadat iedereen elkaar gefeliciteerd heeft met de behaalde berg komt de discussie op gang dat het echt veel meer treden zijn dan 1500, iemand zegt zelfs, het zijn er 15000, zo voelt het in ieder geval wel !
We gaan weer verder, we dachten van het stijgen af te zijn, maar het gaat gewoon weer verder, maar nu niet zoveel treden meer  ! De uitzichten die we hebben zijn prachtig, steeds zien we Annapurna berg bij ons. We lopen ook langs rijstvelden en door kleine dorpjes. Vandaag lopen we naar Chisapani. Na 4 uur lopen komen we in dit kleine dorpje aan. Het guesthouse is nieuw, de kamers zien er netjes en keurig uit, buiten heb je in een losstaand hok een gat in de grond als wc en toilet, maar het is schoon ! 
Dit vond ik echt een hele zware dag dus de rest van de dag doe ik niets meer. Het was vandaag een warme dag , maar tegen 5 uur begint het af te koelen, je merkt dat we nu op 1200 meter zitten,ik trek mijn vest aan en loop een beetje rillerig rond het gebouw  om te kijken wat er allemaal is, dan zie ik een vuurplaats. Dat zou leuk zijn, ik loop naar Elbi en vraag of er een vuur gemaakt mag worden, geen probleem . Hij loopt naar de porters toe die gelijk enthousiast beginnen met hout sprokkelen . Even later brand het vuurtje en wij nemen allemaal onze stoel mee om eromheen te zitten. Elbi kookt vandaag en brengt het eten op de borden naar ons toe. Het is gezellig en gelijk lekker warm. De porters eten altijd na ons, ze helpen altijd met het eten voor te bereiden, uit te delen en dan weer op te halen. De tijd dat wij dan eten blijven ze meestal in de buurt. Nu kwamen ze erbij zitten en gingen liedjes zingen en Elbi danste een traditionele dans daarbij.  het was erg gezellig. Toen kwamen er drie meisjes in klederdracht , het dorp had een gezellige avond georganiseerd voor ons en ze kwamen ons halen. We werden er een beetje door overvallen en liepen mee. Op een verhoging stonden al zes stoelen klaar waar wij moesten plaatsnemen. Terwijl wij gingen zitten kwamen ze bloemenkransen bij ons omdoen. De muziek werd gestart en er kwamen kinderen zingen en dansen, eigenlijk hetzelfde als gisteren, toch voelde het niet helemaal goed. Na een korte tijd komt er een vrouw met een schaal waar , rijst in ligt met een bloemetje, deze zet ze voor ons op de tafel neer, waar is dit nu voor ! Selda en Antoine hadden al snel door, ze willen geld ! Dus dit wordt voor ons georganiseerd en men verwacht dat er dan geld betaald wordt. We vroegen het voor de zekerheid nog even na bij Elbi, maar het klopte. Hmm, nou ja ze hebben erg hard hun best gedaan, al voelt het als een " kunstje" het was toch leuk. Weer een prima dag morgen de laatste dag tracking !