Klooster

Vandaag hadden we om 8.00 uur afgesproken , we gingen naar een andere plaats, dus de tassen moesten mee.
Na een ontbijt liepen we naar de parkeerplaats waar een busje stond te wachten, bovenop werden de rugzakken en de koffers vastgebonden waarna wij een plekje konden zoeken. We zouden vandaag met de auto naar het dorpje Panauti worden gebracht waarna we lopend naar het Tibetaanse Boeddhistische Klooster zouden gaan lopen. Ik vroeg aan Holly hoelang de rit in de bus zou zijn, ze gaf 2 uur aan , ik schrok me rot, nee he, dat is veel te lang voor mij, ik kreeg het Spaans benauwd. De groep vond het goed als ik voorin ging zitten, dat scheelde dan weer en dan maar op hoop van zegen! We reden Kathmandu uit , dat duurde echt heel lang, zo groot is die plaats. Daarna werd het landelijker en de wegen ook nog slechter, de chauffeur moest gaten zo groot als de gehele weg ontwijken . Daar heeft een chauffeur geen tijd om te bellen zoals in Nederland, ze worden van alle kanten ingehaald door auto  scooters waar men met drie man op zit, ook koeien en geiten lopen op de weg en moeten ontweken worden. In Kathmandu moesten we om een dode geit heen rijden, wat dus ook iedereen deed! Je moet hier heel alert zijn en meegaan met het  verkeer. Na een uurtje rijden stopte de chauffeur en bleken we op onze bestemming te zijn, dat viel mee en het was dus goed gegaan !
De bus zou verder rijden met onze bagage naar het klooster, wij gingen erheen lopen, behalve Annic , die gisteren gevallen was , ook zij kon met de bus meerijden.
We liepen met elkaar door een Newari dorpje Panauti, het was een echt dorpje , de mensen leefde hier buiten liepen bijna allemaal op blote voeten of teen slippertjes, vrouwen en kinderen waren in de traditionele kleding gekleed. Op verschillende plekken lagen hele pleinen met bruine rijst korrels op de grond te drogen, met een soort hark maakte ze het plat. Ook het wasgoed werd op de grond of op de struiken gehangen om te drogen. We liepen langs de huisjes en het viel op dat de deuren zo klein zijn, Holly legde uit dat de Nepalese mensen kleiner zijn dan de westerlingen, maar ook voor hen is de deur net te klein doordat aan de drempel een verhoging is gemaakt van ongeveer 10 cm. waar men overheen moet stappen, de drempel is er zodat je nooit rennend binnen kan komen, altijd met rust omdat je over de verhoging moet stappen , zodra je dat doet is de deur net te klein en moet je je hoofd buigen om hem niet te stoten en op die manier toon je respect aan de inwoners ! Mooi verhaal he !
We liepen verder en ook al stijgend de berg op. Wij hebben nog steeds schitterend weer gehad, maar vorige week was dat wel anders , het heeft de laatste maanden veel geregend en dat kon je aan de wegen waar we wandelde wel zien, veel modder en kuilen met water. We liepen door rijstvelden waar vrouwen bezig waren om met de hand de rijststengels  te snijden, de mannen waren bij de waterplaatsen kleding aan het wassen. Je zag stoffige " schuren" waar kippen gehouden werden met daarboven een verdieping waar de mensen woonde. Kinderen rende rond en riepen enthousiast Namaste als we langs liepen, ook zwaaide ze naar ons. In een grote modderplas stond een man zijn koe te wassen, de koe stond rustig midden in de plas en de man gooide emmertje water over de koe heen en veegde de modder van hem af. Je zag de meest grote en kleurige vlinders rondvliegen, bij ons moet je daarvoor naar Avifauna. Over de weg zagen we een slang , ter grote van een flinke adder, snel de beschutting zoeken van het gras, een Nepalese vrouw die langs liep op dat moment gaf aan dat deze giftig was. 
Selda stond naast me toen we dit vertelde aan de andere die het niet gezien  hadden, we maakte het verhaal alleen steeds smeuïger, aan het eind van het verhaal hadden wij een enorme slang gezien die leek op een Boa constrictor en zo groot als de gehele breedte van de weg, het resultaat daar weer van was dat men niet eens geloofde dat we een slang gezien hadden , maar dat was dus wel echt waar! Terwijl we weer verder liepen zagen we langs de weg  een groepje jongens in een regenpoel  aan het spelen, toen ze ons zagen gingen ze met elkaar poseren om op de foto te gaan. Er is hier helemaal niets, maar iedereen is blij. Van een paar grote bamboe palen worden schommels gemaakt waar de kinderen van alle leeftijden mee aan het spelen zijn . Kinderen van nog geen twee jaar lopen overal rond, valt hij, dan huilt hij en gaat dan weer verder, want iedereen gaat gewoon door, ze spelen met spullen die wij wegdoen, een lege doos , een plastic fles  etc. 
Er is enorm veel armoede onder de Nepalese bevolking , het moet het meest economische arme land zijn van de wereld. 
Vandaag gaan we naar het klooster wat boven op een berg staat, dus er waren venijnige klimmetjes bij, soms over zandpaden en soms over losse rotssteen paden. Ieder loopt op zijn eigen manier en met zijn eigen snelheid. Na een tijdje stopt de eerste, wacht op de laatste en als iedereen er weer is, gaan we weer verder. Bij een van de stops kregen we een banaan, ik wilde de schil weg doen, maar in heel Nepal is geen prullenbak te vinden, alles wordt op straat gegooid, maar dat wilde ik niet. Vlakbij was een soort kiosk , daar stond een jongen waar ik aan vroeg of hij een afvalzak had voor de schil in zijn winkeltje. Hij keek me een beetje raar aan maar na een tijdje pakte hij de schil van mij aan, ik bedank hem en loop weer  terug naar de groep, als ik nog eens om kijk naar de kiosk zie ik dat hij de schil met een elegante zwieper in de bosjes gooit! Nou, ik heb mijn best gedaan.
Ik merk dat mijn conditie goed is en mijn tempo sneller dan de meeste, dus dat valt dan wel weer mee. Ik moet wel eerlijkheidshalve zeggen dat het wel allemaal wat " rijpere" mensen zijn qua leeftijd. De jonste is 44 en de oudste is 65 en daar tussen in zweeft de rest. Na ongeveer 4 uur gewandeld en geklommen te hebben komen we bij het klooster complex aan. Dit is enorm , er zijn verschillende gebouwen waar onderwijs wordt gegeven aan de monniken,ook veel jongere jongens die hier in hun rood gele gewaden rondlopen. Omdat je zo hoog op de berg zit heb je een geweldig uitzicht over alles heen. 
We krijgen een nette twee persoonskamer in het gastencomplex en we worden om zes uur verwacht in het restaurant waar we met de monniken zullen eten, wat de pot schaft. Om 6 uur is iedereen aanwezig en worden we een zaal ingeleid, in deze ruimte is een groot boeddha beeld en allemaal houten lage bankjes met een laag tafeltje daarvoor. Wij worden als gasten naar de zijkant begeleid en mogen naast elkaar gaan zitten op de lage bankjes, onze schoenen moesten al uit. Dan klinkt er een bel en een groep van wel 40 jongere monniken komen al stoeiend en pratend binnen, ook zij zoeken een bankje. Even later komt er een monnik langs de rijen met een stapel bakjes, in dezelfde vorm als de klankschalen, waar iedereen een bakje afpakt. Ook bij ons komt hij langs en ook wij pakken een bakje, dan komt er weer een andere jongen langs met een metalen emmer waar lepels in zitten, die je eruit pakt waarna hij na de volgende loopt.
Als iedereen dat heeft beginnen ze met elkaar keihard een gebed te zingen, en dan steeds harder. Tijdens dat zingen komen er enkele monniken langs met weer van die grote ijzeren emmers maar nu met het eten erin en met een opscheplepel . Ze lopen langs de tafels en bij ieder bakje scheppen ze drie lepels eten erin en gaan weer naar de volgende. Dan klinkt er een bel en iedereen gaat eten.
Ook wij beginnen, het is rijst met linzen en nog het een en ander, het is heet maar ook verschrikkelijk pittig, mijn lippen doen er zeer van. Er wordt gegeten als een razende, de jongere zitten met hun neus boven het etensbakje en schuiven het eten met snelheid naar binnen, het is gloeiend heet, dus hoe ze dan dan weer voor elkaar krijgen. Na 10 minuten gaat er opnieuw  een bel en staan ze allemaal op ,brengen hun bakje naar een metalen teil toe en gaan de zaal weer uit, niet geordend en rustig, maar als een stel scholieren in een schoolaula. De leeftijd zal rond de 13 zijn dus dat is dan niet zo vreemd, maar het is toch anders dan ik dacht, maar wel bijzonder. Na het eten ben ik weer naar mijn kamer gegaan, het was een bijzondere dag vandaag.